มีแรงไดนามิกที่กระทำต่ออนุภาคในเอกภพซึ่งส่งผลต่ออัตราการขยายตัว ก่อนปี พ.ศ. 2541 คาดว่าอัตราการขยายตัวจะลดลงเมื่อเวลาผ่านไปเนื่องจากอิทธิพลของอันตรกิริยาโน้มถ่วงในเอกภพ และด้วยเหตุนี้จึงมีปริมาณที่สังเกตได้เพิ่มเติมในเอกภพที่เรียกว่าพารามิเตอร์การชะลอตัวซึ่งนักจักรวาลวิทยาส่วนใหญ่คาดว่าจะมีค่าเป็นบวกและเกี่ยวข้องกับความหนาแน่นของสสารในเอกภพ ในปี พ.ศ. 2541 พารามิเตอร์การชะลอตัวถูกวัดโดยสองกลุ่มที่แตกต่างกันเป็นค่าลบประมาณ −0.55 ซึ่งโดยนัยทางเทคนิคแล้วอนุพันธ์อันดับสองของปัจจัยระดับ จักรวาล เป็นบวกในช่วง 5-6 พันล้านปีที่ผ่านมา ฟิสิกส์สมัยใหม่ถือว่าเหตุการณ์ต่างๆถูกจัดอยู่ในกาลอวกาศ แนวคิดนี้เกิดขึ้นจากทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษซึ่งทำนายว่าหากผู้สังเกตการณ์คนหนึ่งเห็นเหตุการณ์สองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในที่ต่างๆ กันในเวลาเดียวกัน ผู้สังเกตการณ์คนที่สองซึ่งเคลื่อนที่เทียบกับเหตุการณ์แรกจะเห็นเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นในเวลาที่ต่างกัน .: 45–52 ผู้สังเกตการณ์ทั้งสองจะขัดแย้งกันในเรื่องเวลาตตระหว่างเหตุการณ์และพวกเขาจะไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับระยะทางแยกเหตุการณ์แต่จะตกลงเรื่องความเร็วแสง  รากที่สองของค่าสัมบูรณ์ของปริมาณนี้เรียกว่าช่วงระหว่างสองเหตุการณ์ ช่วงเวลาเป็นการแสดงออกถึงเหตุการณ์ที่แยกจากกันอย่างกว้างขวาง ไม่ใช่แค่ในอวกาศหรือในเวลาเท่านั้น แต่ยังอยู่ในสภาวะรวมของกาลอวกาศด้วย