ลักษณะที่โดดเด่นที่สุดของหมีแพนด้าสองอย่างคือขนาดที่ใหญ่และหน้ากลม คือการปรับตัวให้เข้ากับอาหารที่ทำจากไม้ไผ่ นักมานุษยวิทยาRussell Ciochonตั้งข้อสังเกตว่า: เช่นเดียวกับกอริลลามังสวิรัติ พื้นที่ผิวของร่างกายต่อปริมาตรร่างกายที่ต่ำ บ่งบอกถึงอัตราการเผาผลาญที่ต่ำกว่า อัตราการเผาผลาญที่ต่ำกว่านี้และการใช้ชีวิตแบบนั่งนิ่งทำให้แพนด้ายักษ์สามารถ ยังชีพด้วยทรัพยากรที่ขาดแคลนสารอาหาร เช่น ไม้ไผ่" ในทำนองเดียวกัน ใบหน้ากลมของแพนด้ายักษ์เป็นผลมาจากกล้ามเนื้อกรามที่ทรงพลังซึ่งยึดจากส่วนบนของหัวถึงกราม ฟันกรามใหญ่บดและบดวัสดุจากพืชที่เป็นเส้นๆ ลักษณะทางสัณฐานวิทยาของญาติที่สูญพันธุ์ไปแล้วของแพนด้ายักษ์บ่งชี้ว่าในขณะที่ แพนด้ายักษ์ โบราณเป็นสัตว์กินพืชทุกชนิดเมื่อ 7 ล้านปีก่อน (mya) มันก็กลายเป็นสัตว์กินพืชเพียง 2-2.4 ล้านปีเมื่อเกิดA. microta การจัดลำดับจีโนมของแพนด้ายักษ์แสดงให้เห็นว่าการสลับอาหารอาจเริ่มต้นจากการสูญเสีย ตัวรับรส อูมามิ T1R1/T1R3 เพียงตัวเดียว ซึ่งเป็นผลมาจากการกลายพันธุ์แบบเปลี่ยนเฟรมสองครั้งภายใน T1R1 exons รสอูมามิสอดคล้องกับระดับกลูตาเมตสูงที่พบในเนื้อสัตว์ และด้วยเหตุนี้อาจทำให้การเลือกอาหารของแพนด้ายักษ์เปลี่ยนไป แม้ว่าการปลอมแปลงตัวรับรสอูมามิในไอลูโรโพดาเกิดขึ้นพร้อมกันกับการเปลี่ยนอาหารเป็นสัตว์กินพืช ซึ่งน่าจะเป็นผลมาจากและไม่ใช่สาเหตุของการเปลี่ยนแปลงอาหาร เวลาในการกลายพันธุ์ของยีน T1R1 ในแพนด้ายักษ์ประมาณ 4.2 ล้านปีในขณะที่หลักฐานฟอสซิลระบุว่าการบริโภคไผ่ในสายพันธุ์แพนด้ายักษ์อย่างน้อย 7 ล้านปี[66]บ่งบอกว่าแม้ว่า สัตว์กินพืชที่สมบูรณ์เกิดขึ้นประมาณ 2 ล้านปี การเปลี่ยนอาหารเริ่มต้นก่อนที่จะสูญเสียการทำงาน T1R1