ความสัมพันธ์ลำดับที่หนึ่งระหว่างการเลี้ยงดูและโครงสร้างที่เกี่ยวข้องกับความขี้อายจะขาดหายไปหรือขัดแย้งกัน การเลี้ยงดูอาจลดความสัมพันธ์ระหว่างแนวโน้มทางอารมณ์ของเด็กและความอายในภายหลัง แท้จริงแล้ว นักจิตเวชศาสตร์พัฒนาการยืนยันว่าลักษณะเด่นของเด็กและสภาพแวดล้อมมีปฏิสัมพันธ์ ความอาย และมีอิทธิพลต่อผลลัพธ์ของพัฒนาการ ( Schmidt, Polak, & Spooner, 2001 ) การศึกษาต่อไปนี้ไม่ได้รวมโครงสร้างที่เหมือนกับในการศึกษานี้ แต่สนับสนุนแนวคิดที่ว่าความอ่อนไหวของมารดาสามารถปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้ รูบินและคณะ (1997)พบว่าความกลัวการเข้าสังคมของเด็กอายุ 2 ขวบมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับการยับยั้งการเข้าสังคมโดยเพื่อนที่สังเกตได้พร้อมกันเฉพาะในเด็กวัยหัดเดินที่มารดาแสดงพฤติกรรมเรียกร้องมากเกินไป ในทำนองเดียวกันรูบินและคณะ พบว่าการยับยั้งลูกวัยเตาะแตะกับเพื่อนที่ไม่คุ้นเคยเมื่ออายุ 2 ขวบมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับการเงียบเมื่ออายุ 4 ขวบ ก็ต่อเมื่อแม่ของพวกเขาล่วงล้ำและปกป้องมากเกินไปหรือเย้ยหยันเมื่ออายุ 2 ขวบ ความเงียบสงบไม่เหมือนกับ แต่มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับ ความเขินอาย